Soms vraag ik me af of bepaalde patronen nog wel zo logisch zijn. Neem nu de regel dat we bij een meervoudig onderhandse aanbesteding er voor kiezen om de aannemers niet te vertellen wie de andere aannemers zijn. Eigenlijk heel logisch als je nagaat dat we naar aanleiding van de hele bouwfraude discussie juist het onderling praten van aannemers niet extra willen aanmoedigen. Maar dat is inmiddels al wel meer dan 10 jaar geleden! Is het niet eens tijd om hier op een andere manier naar te gaan kijken?
Met de nieuwe aanbestedingswet is ook EMVI geïntroduceerd om zo onderscheid tussen aannemers mogelijk te maken. Ik merk dat aannemers veel moeite doen om in hun aanbieding zo onderscheidend mogelijk te zijn. Ik vraag ze ook regelmatig tijdens een aanbesteding of ze gedurende de voorbereiding van hun inschrijving er achter zijn gekomen wie er nog meer meeschrijven. Opvallend vaak blijkt dat er altijd wel een paar zijn die van elkaar weten dat ze inschrijven. Ze komen elkaar tegen bij leveranciers en in hun zoektocht naar onderaannemers.
Ik vraag me dus af wat er zou gebeuren als we gewoon kenbaar maken wie de andere aannemers zijn die we hebben uitgenodigd. Ik zie een paar belangrijke voordelen maar ook nadelen.
Nadelen: Wat levert het ons nu precies op? Welk voordeel halen we er uit? Gaat toch goed op de manier zoals het nu gaat? Feitelijk is er geen reden om dit nu aan te passen. Je haalt alleen een risico naar je toe als overheid.
Voordelen: Belangrijk voordeel is toch wel dat aannemers die NIET zijn uitgenodigd actief de uitgenodigde aannemers kunnen benaderen om hun diensten aan te bieden in onderaanneming. De hele bouwwereld bestaat uit onderaannemers en er is geen werk meer dat alleen vanuit het moederbedrijf kan worden uitgevoerd. Je kunt dus de dynamiek in de bouwwereld maar beter omarmen en faciliteren.
Ja, maar roep je het niet gewoon op dat aannemers toch onderling prijsafspraken gaan maken? Ik denk dat dit niet meer z’n vaart zal lopen. Alleen al omdat er nu EMVI’s worden gemaakt waarin een aannemer zich juist moet zien te onderscheiden. Het zou maar zo kunnen zijn dat hierdoor juist het onderscheidend vermogen door wordt vergroot. Daarnaast is het wel noodzakelijk dat je binnen de organisatie voldoende kennis is huis moet hebben om te kunnen bepalen of de aanbiedingen marktconform zijn. Je moet beschikken over een goed prijsgevoel. En, stel nu… je komt er achter dat er wel gepraat wordt dan liggen ze eruit. De civiele wereld is zo klein dat de kans vrij groot is dat men niet meer elders aan het werk kan komen met een faillissement als gevolg.
Als je echt iets wil veranderen moet je toch ook gewoon het lef hebben om je nek uit te steken. Niet bang zijn om een experiment aan te gaan. Als het niet goed gaat kun je altijd nog corrigeren.
Ik ben wel in voor dit experiment.
www.lbbrhzn.nl
