Circulariteit zal zorgen voor een complete mindshift. Alles waar we nu aan gewend zijn zal verschuiven. Onze complete infrastructuur gaat op de schop! Naast het feit dat bruggen, viaducten en bloemkoolwijken aan vervanging toe zijn is er nog een reden. Vanaf 2050 zijn we volledig overgestapt op een circulaire economie. Deze economie voorziet in onze behoeften zonder onaanvaardbare milieudruk en zonder uitputting van natuurlijke hulpbronnen. Hierdoor zal ook de manier waarop we nu werken en aanbesteden drastisch gaan veranderen.
Stop met de “plofkip-infrastructuur”
Infrastructuur die we nu aanleggen zal over 30 tot 40 jaar weer moeten worden vervangen. Dus je moet nu al nadenken hoe je het inkoopt en aanlegt, zodat je daar straks profijt van 
hebt bij het demonteren of hergebruiken van de materialen. De circulaire manier van werken zal de eerste jaren zeker niet goedkoper zijn dan de huidige traditionele manier van werken. Vergelijk het maar met de (prijs)discussie tussen een “plofkip” en een “scharrelkip”. We begrijpen allemaal dat een verantwoord gefokte kip iets duurder is maar toch blijven we de plofkippen kopen. Maar stel nu dat de “scharrelkip” morgen gewoon de norm is? Dat de overheid voor nieuwe, verantwoorde infrastructuur de prijs betaald die het kost. We moeten kiezen voor Tonny’s Chocolonely stoeptegels! Een “slaafvrije” infrastructuur moet de nieuwe norm worden.
Dat vraagt om een andere manier van aanbesteden maar ook om een andere manier van budgetteren binnen de overheid.
Groen doen kost geld
Dit is niet makkelijk, ook binnen de overheid is het een zoektocht hoe je daar handen en voeten aan moet geven. “Ja, maar… noem dan eens iets wat duurzaam is?” Op welke manier moet je dan aannemers met elkaar gaan vergelijken? De laagste prijs cultuur is een halsstarrig instrument maar hiermee houdt de overheid de plofkip-infrastructuur wel zelf in stand!
Iedereen is er inmiddels wel van doordrongen dat we iets aan het naderende milieu onheil moet gaan doen. Maar waarom, als het zo acuut is blijven we hangen in oude gebruiken als laagste prijs en te krap budgetteren? Waarom doen we niets? Daar zijn verschillende theorieën voor. De belangrijkste is wel dat het voor ons brein veel te lastig is. Misschien wel onmogelijk om hier mee om te gaan. We komen alleen in beweging voor duidelijke, 
zichtbare problemen met directe gevolgen voor het leven. Een aanwijsbare schuldige en klimaatverandering is dat niet. Het is complex, er is geen duidelijke vijand aan te wijzen. Zeg nu zelf, het is hier in het westen toch helemaal geen probleem? Niemand beseft dat een zeespiegelstijging er voor zorgt dat in Bangladesh hele kustgebieden onbewoonbaar worden. In Nederland verhogen we de dijken en is het gek genoeg alleen maar goed voor de werkgelegenheid.
Wil je echt stappen maken in de circulaire economie dan zal de overheid een katalyserende rol moeten gaan spelen. Iedereen zal moeten accepteren dat, wanneer we in 2050 een circulaire infrastructuur willen hebben we meer geld moeten reserveren, om dat te doen wat goed is voor onze planeet. Groen-doen kost gewoon geld!
Hoe besteed je circulair aan?
De manier waarop we nu werken is niet de manier om een circulaire economie te realiseren. Er zal vanuit een andere invalshoek naar aanbesteden gekeken moeten worden. Je moet out of the box denken! Een idee zou kunnen zijn dat je niet langer het werk gaat aanbesteden maar het samenwerkingscontract met de aannemer. Je moet niet langer de concurrentie blijven opzoeken in de prijs. Je moet in plaats daarvan op zoek naar die aannemer die circulariteit en samenwerken goed kan organiseren. Zeker als je als overheid en markt nu nog niet precies weet hoe je circulariteit vorm moet geven. Het is dan juist prettig om dat samen op een veilige manier te gaan onderzoeken. In de cobouw staat een leuk stukje waarin wordt uitgelegd hoe je dat zou kunnen organiseren. Help: circulair tenderen wordt de norm. Begin klein maar maak wel stappen.
©lbbrhzn