Kate Raworth, je weet wel die mevrouw uit Engeland met haar verhaal over de Donut-economie. In de Volkskrant van zaterdag 9 december staat er een mooi interview met haar waarin ze uitleg geeft over wat ze bedoelt met de Donut-economie. In het  artikel staat een mooi stukje waarin ze haar visie geeft over de toekomst van de fossiele industrie.

“Ach, maar die fossiele industrie is op na sterven dood. Ze is als een prooi die weet dat ze heeft verloren, maar vasthoudt aan haar laatste restje kracht en alles op alles zet om van zich af te bijten. Maar het einde is duidelijk in zicht. Kijk naar de kosten van hernieuwbare energie – die dalen zo hard, in meer dan veertig, vijftig landen is het al goedkoper om te investeren in zonne-energie dan in fossiele brandstoffen en die ontwikkeling gaat snel. De fossiele industrie weet het. Je ziet ze worstelen. Er zullen nog maar weinig mensen zijn die aan het kerstdiner trots vertellen dat ze bij Shell werken.”

Het zet mij aan het denken

Ik heb er een beetje een dubbel gevoel bij. Aan de ene kant denk ik inderdaad dat de fossiele industrie op zijn retour is maar aan de andere kant blijft er een onophoudelijke vraag naar fossiele brandstoffen. De industrie blijft ook maar machines maken die fossiele brandstoffen nodig hebben. Het komt op mij over als een soort van “dans” waar beide partijen maar niet uit lijken te komen. Je zou misschien wel willen stoppen maar eigenlijk kun je dat niet. Maar wat zou er gebeuren als je bij Shell werkt en je trots tijdens het kerstdiner vertelt dat je het roer gaat omgooien? Gewoon door je energie te steken in hernieuwbare-energie projecten…

Ja, dan kun je (binnenkort) trots zeggen dat je bij Shell werkt! Dit lijkt mij wel een mooie kerst gedacht.

Merry Christmas!

Wil je meer weten over de donut-economie, kijk dan even de aflevering van Tegenlicht terug waarin ze uitlegt wat haar theorie precies inhoud.